logo incluvisie

Mijn weg naar werk #5 – dromend op de reservebank

Jonge vrouw met Hond op bankje in het bos   Morena blogt 2- wekelijks over haar zoektocht  naar werk

Mijn weg naar werk #5 – dromend op de reservebank

Vandaag ben ik vijf maanden min één dag werkloos, dat wil zeggen, als je telt vanaf de dag dat ik hoorde dat ik geslaagd was voor mijn HBO-diploma. Gek, als ik het zo opschrijf klinkt het als een hele lange tijd, maar eerlijk gezegd zijn de afgelopen weken voorbij gevlogen. Ik hoef me dan ook niet te vervelen. Naast dat ik gemiddeld zo’n drie sollicitaties per week verstuur, mijn vrijwilligerswerk voor Incluvisie en het blog EyeOpeners waarvoor ik de eindredactie doe, werk ik nog aan een paar romans die ik heel graag uit zou willen geven en blijft mijn sociale leven gezond door mijn tien gezellige huisgenoten. Afgezien van het feit dat ik van bijstandsgeld leef heb ik dus geen reden om te klagen.

Terug in het spel

Toch sta ik te popelen om met een mooie, leuke en betaalde baan te beginnen. Natuurlijk ben ik blij met het rustpunt dat ik voor nu heb gevonden, maar het hoeft voor mij niet nog vijf maanden te duren. Het voelt een beetje alsof ik net, na flink afgemat te zijn in het studententeam, op de reservebank van het leven ben geplaatst om uit te rusten en te herstellen voor de volgende ronde, maar dat dan blijkt dat het team zonder mij begonnen is en ze mij per ongeluk vergeten zijn. Ligt het aan mij? Moet ik op gaan staan, gaan zwaaien en schreeuwen “hallo, en ik dan”? Houd ik mezelf te veel op de achtergrond waardoor ik niet in het oog spring van werkgevers, is dat het probleem?

Mijn droombaan

Toegegeven, ik ben meer een dromer dan een doener. Ik trek me het liefst terug in mijn fantasieën over een droombaan dan dat ik me assertief opstel en achter deze droom aanjaag. Een fantasie is veilig en ik, ik ben best wel een beetje laf. Die droombaan is trouwens een functie bij de NPO, het liefst bij de NOS of BNNVARA, de omroep waar ik lid van ben. Ik wil graag iets doen wat binnen mijn opleiding, interesses en mogelijkheden valt, zoals webredactie, iets met sociale media of copywriting. Helaas zijn er niet veel vacatures binnen de NPO, althans momenteel niet, die ik zou kunnen vervullen, vooral omdat het vaak met beeld of videobewerking te maken heeft, wat ontzettend vermoeiend is voor mijn ogen.

Maar ik ga veranderen, ik móét veranderen. Momenteel schraap ik de moed bijeen om wat open sollicitaties te versturen naar mijn favoriete omroepen. Ik moet mijn angst voor afwijzing tackelen om verder te kunnen komen. Veel van deze wankele vastberadenheid die ik momenteel ervaar wordt me ingegeven door de vlogs van Matijn Nijhuis, een NOS-nieuwslezer die tot een aantal maanden terug op een hele leuke manier zijn dagelijks leven in beeld bracht. Hij heeft zelf ook een beperking, namelijk cerebrale parese, waardoor zijn rechterarm en been spastisch zijn. Er komt nog wel meer bij kijken, maar daarvoor verwijs ik je graag door naar zijn vlogs. Wat mij heel erg raakt en waar ik stiekem een beetje jaloers op ben, is dat hij hele leuke, maar vooral begripvolle collega’s heeft. Hij wordt gewoon als een volwaardig teamlid beschouwd, maar als het een keer een dagje wat minder gaat, zijn ze er wel voor hem. Dat wil ik ook, niet achter de meute aan strompelen, maar er middenin staan en als een gelijke opgaan in de massa. Ik heb natuurlijk altijd al geweten dat mijn slechte ogen geen carriërestopper hoeven te zijn, maar deze vlogs laten me hier nog extra in geloven. Wie weet, als ik mijn dromen wat meer laat samenvallen met mijn daden, gaat dat me lukken.

Hoe dan ook, ik heb de vlogs van Matijn twee weken geleden ontdekt en ben ze sinds die dag gaan binge-watchen. Ik ben nu al ruim over de helft. Ze inspireren me enorm om gewoon te gaan voor wat ik wil zonder op te geven. Ik wil me niet langer laten ontmoedigen door de afwijzingen op sollicitaties die ik binnenkrijg. In plaats daarvan wil ik ze later printen op gerecycled papier om er mijn slaapkamer mee te behangen, om me zelf er later aan te herinneren dat, zelfs als het in het begin niet vanzelf gaat, je na een val sterker opstaat dan je daarvoor was.

Morena doet mee aan het coachingsproject ” Werk vinden: Ruim zelf de vooroordelen uit de weg”  

Je kunt je hier nog steeds voor aanmelden.