logo incluvisie

Mijn weg naar werk #11 – gepasseerd station

Morena Blogt 2- wekelijks over haar zoektocht naar werk.

Mijn weg naar werk #11 – gepasseerd station

Teleurstellingen horen bij het leven van een werkzoekende. Ik wist dat een betaalde baan vinden geen gemakkelijke opgave zou worden, maar toch baal ik een beetje dat het zo lang duurt. Het is niet zo dat ik niet genoeg om handen heb, maar ik verlang naar financiële onafhankelijkheid en het toenemende gevoel van eigenwaarde dat daar ongetwijfeld bij hoort. Geen zorgen, de komende alinea’s zullen echt niet alleen maar kommer en kwel bevatten, want daar houd ik niet van. Ik ben een rasoptimist, en ik weet dat mijn tijd nog wel komt, al duurt het langer dan ik in de planning had.

Op zoek naar de perfecte werknemer

Twee weken geleden had ik het over een opdracht die ik moest maken voor een mogelijke werkgever. Ik was toen behoorlijk positief gestemd, overtuigd als ik was van mijn eigen kunnen en de welwillendheid van de werkgever. Ik had een uur om drie teksten te schrijven en ik weet van mezelf dat schrijven iets is wat ik goed kan. Wellicht is dat het enige wat ik goed kan, maar dat terzijde. Vol positieve gedachten, maar toch ook best nerveus, wachtte ik het oordeel van de werkgever af. Vrijdag belde ze me met de teleurstellende mededeling dat het ‘niet goed genoeg’ was. Het was niet zo kort en krachtig als ze gehoopt hadden, vertelde ze me. Ze liet doorschemeren dat ze beter van me had verwacht en dat ze minstens zo teleurgesteld waren als ik. Mijn tekst was niet puntig genoeg voor online. Ik zou liegen als ik zei dat dit oordeel niet op mijn trots inhakte. Ook was, en ben, ik best verontwaardigd over die woorden. Ik heb ook uitgelegd dat ik een blogger ben met een bepaalde schrijfstijl, dat ik weldegelijk kan omschakelen naar de gevraagde stijl, maar dat dat tijd kost. Bovendien had ik mijn focus gelegd bij grammaticale perfectie, perfecte spelling, het verwerken van alle informatie in de teksten en SEO-vriendelijkheid. En ja, ik was ook ongelofelijk nerveus, wat niet bepaald bijdroeg aan mijn concentratie. Ik heb dit allemaal uitgelegd en ook dat ik, mezelf kennende, de stijl die ze graag willen zien vrij snel in de vingers kan hebben, als ik maar een kans krijg. Haar reactie was dat de opdracht alles bepalend was. Als kandidaten deze niet goed maakten, was het een no-go. “Misschien tot over twee jaar, als je jezelf hebt ontwikkeld op dit gebied”, beëindigde ze het gesprek. Ik dacht op dat moment bij mezelf: dat gaat vast lukken, als er een werkgever op mijn pad komt die me wél een kans geeft om me te ontwikkelen. Ironisch was ook dat ze zei dat meerdere kandidaten de opdracht niet zo hadden gemaakt als ze gehoopt hadden. Tja, aan wie ligt het dan? In ieder geval wens ik ze veel succes met het vinden van de perfecte werknemer, die al meteen alles heeft wat ze in een werknemer zoeken. Misschien ligt het aan mijn beperkte optiek, maar volgens mij bestaat deze perfecte werknemer niet.

Blijven schrijven

Ondanks deze klap voor mijn zelfvertrouwen, waarvan ik weet dat die er nou eenmaal bij hoort, blijf ik natuurlijk solliciteren, ook op tekstschrijver vacatures. Ik heb er nu weer een stuk of vijf lopen en morgen heb ik een gesprek met Energieq Sterk Sociaal, die wellicht iets voor mij kunnen betekenen. Tot die tijd kan ik lekker voor jullie blijven schrijven en kunnen jullie mij, mijn falen en successen op de voet blijven volgen. Dat is ook wat waard, toch?

Morena doet mee aan het project “Werk vinden Ruim zelf de vooroordelen uit de weg”  

Ook op zoek naar werk. Je kunt je nog steeds voor dat project aanmelden